අපි දියකිදුරන් වේවී ද?

       මානව සංහතියේ වර්ධනය වීම වර්ග කිලෝමීටර 550 ක් වෙච්චි පෘථිවි‍ ගෝලය දරා ගන්නේ අමාරුවෙන්. මානව ජනගහණය බිලියන 7ඉක්මවා ගියේ පසුගිය ඔක්තෝම්බරයේ කියලා තමා බෝහෝ අය සිතන්නේ. අපව දරා ගන්න මේ පෘථිවියට පුළුවන් වේවි  ද කියන කරුණ විද්වතුන්ගේ අවධානයට පාත්‍ර උනේ කාලේකට කළින්. නමුත් මේ ඇගේ උපරිමය නොවේ. අපි කැමති නෑ මේ උපරිම අවස්ථාව දැන්ම ගන්න. ඒක නිසා අපි අපේ ගහණ ඝනත්වය ටිකක් පාලනය කරනවා. පාලනේ හොද කම කියන්නේ චීනෙයි ඉන්දියාවෙයි තිබුණු අර ගැහැනු ජනසංඛ්‍යාව අඩු වීමේ ගැටළුව ලංකාවටත් ඇවිල්ලා ලු. ඒක නම් කථා කරන්න ම වටින මාතෘකාවක්. එත් දැන් මේ කියන්න ඕන කරලා තියෙන්නේ ඊට වඩා වෙනස් දෙයක් නේ.

ජනගහණය පාලනය කියන්නේ ලේසි දෙයක් නොවේ. ඉන්දියාව වගේ රටවල  විතරක් නෙවේ අපේ රටේ පවා ඈත ගම්වල සංස්කෘතිය තදින්  ඇළුම් කරන මිනිස්සු දරැවෝ හදන්න එපා ඒක රටට ලෝකේට බරක් කිව්වොත් ඒක පිළිගන්න සුදානම් නෑ. මේ දේ තේරැම් ගන්න මිනිස්සුන්ට කාලය අවශ්‍යයයි.

          ඉතිං අපේ ජනසංඛ්‍යාවේ අධික බව නිසා මිනිස් භූමි අනුපාතය එන්න එන්න සීමා සහිත වනවා. අපේ මිනිස්සු පෘථිවියෙන් 70 % කට වඩා ඉඩකඩ තියෙන මුහුද ගැන හිතන්න ඇත්තේ ඒකයි.

මේ රූපෙන් පෙන්නේ මාලදිවයිනේ කුණු එකතු කරලා හදන දුපත. මේ දුපත මිනිසා පරිසරයට තමන්ගේ ආධිපත්‍ය පෙන්වන අවස්ථාවක්. කුණු වලින් හැදුවට මොකද මේ දුපත් ගඳ ගහන්නේ නෑ ඒවා ශක්තිමත්. ඉදිකිරීම් පවා කළ හැකියි. අනෙක් අතට අපේ රටෙත් මුහුදින් අක්කර ගණනාවක් මේ වෙනකොට ගොඩ කරමින් පවතිනවා.

ඒක හොද විසදුමක් තමා. අපට ජීවත් වෙන්න අපේ ග්‍රහ ලෝකය තරම් වෙන හොද තැනක් හොයනවාට වඩා මේක හොදා.  මං අහලා තියෙනවා ඔය හිපොපටේමස් කියන සතා ඕක මිනිස්සුන්ට  කලින් තේරුම්  ගත්ත එක සත්ත්වයෙක්. ඒ වගේ ම ඉස්සර හිටපු ගොඩක් දැවැන්තයෝ තමාගේ අධික බරැ’ති සිරුර උස්සාගෙන ඉන්න බැරි හංදා ජලයේ ඉන්න පුරුදු වෙලා පස්සේ පරිණාමයත් එක්ක එයාලා උභය ජීවින් වෙලා පස්සේ ජලජ ජීවින් උනාලු.

එක එහෙම නම් අපිටත් නාන තටාකෙන් මහ මුහුදට වැටුණු බාගයක් මාළු භාගයක් මිනිස් වෙච්ච දියකිදුරෙක් වෙන්න වේවී ද?

මුහුද ගොඩ කරලා සවුදියේ අය හෝටල් හදනවා. මාලදිවයිනෙත් සිංගප්පුරුවෙත් ඕස්ට්‍රෙලියාවෙත් මෙවැනි මුහුද මත හා මුහුදේ අභ්‍යන්තර ජල උද්‍යාන තියෙනවා. වැඩේ ලස්සනයි.

 

  

අන්තිමට මිනිස්සු කවදා හරි මුහුදේ ජිවත් වෙන්න ඉගෙන ගනීවි. එයාලාගේ ළමයිට කියයි මෙහෙම. අපේ මුතුන් මිත්තෝ හිටියේ ජලයේ නෙවේ. එයාලා මහ පුදුම වැඩ ගොඩබිමේ දී කළ දියුණු ජාතියක්. ඒ අය පොළව උඩ වතුර නැති තැන් වල නගර හදාගෙන ජීවත් වෙලා තියෙනවා.

එතකොට කොහේ හරි ඉන්න පණ්ඩිත කට්ටියක් කියාවි, මුන්ට පිස්සු. වතුරෙන් පිට අපට එක විනාඩියක් ඉන්න බෑ. එහෙව් අපේ මුත්තලා කිරිකිත්තලා ගොඩට ගිහින් එහේ නගර හදාලාලු. පට්ට පල් බොරුවක්. ඉතිහාසෙට සුදු හුණු ගානවා කියලා කියයි. ගොඩක් අය රාවණා රජුගේ ඉතිහාසෙට ගහන අර ලොකු ගල් ටික එදාටත් තියේවි.

අපිට අපේ ඉතිහාස කතා වගේ ම එයාලාටත් එයාලාගේ ඉතිහාස කතාව පිළිගන්න බැරි වෙන තරමට අපි වෙනස් වෙන දවසකුත් ඒවිද මන්දා?

දැනට මේක ෆැන්ටසියක් විතරයි. ඒත් නාඋරු දුපත වගේ දුපත් වලින් හැදුණු මයික්‍රෝනීසියාව තමන්ගේ දුපත් ඉහළ යන සමුද්‍ර ජල මට්ටමට යටවෙලා ගියොත් ඉන්න කියලා කෘතීම දුපත් හදන්න සියළු වැඩ කටයුතු ලෑස්ති කරලා ඉවරයි. ටිටිකාකා විලේ ඉන්නවා තමන්ගේ නිජ භූමි අහිමි වීම නිසා විලේ පාරු මත ජිවත්වෙන මිනිසුන් කොටසක්. එයාලාගේ සංස්කෘතිය හරි පුදුමයි. විලේ හැදෙන බට ගස් වලින් පාරු හදාගෙන ඒවා මත ජීවත් වෙන ඒ බට වලින් ම ආහාර හදා ගෙන විලේ මාළුත් එක්ක ආහාරයට ගන්න තමන්ගේ සකල විධ උවමනාවන් ඒ විලෙනුයි බට වලිනුයි ඉෂ්ඨ කරගන්න මිනිස්සු ගෙවන ජීවිතය ගැන මට නම් පුදුමයි.

වසර දහස් ගණනක් තිස්සේ නෙදර්ලන්තය වගේ රටවල් මුහුද ගොඩ කර කර බිම වගා කරගන්නවා. නෙදර්ලන්තය කියන විදිහට එයාලාගේ අගනුවර වෙන ඇම්ස්ටර්ඩෑම් සම්පුර්ණයෙන් ම ගොඩනගලා තියෙන්නේ මුහුද ගොඩ කරපු තැනක ලු.

මේ වෙනකොට අන්තර්ජාලයේ තියෙනවා කෘතීම දුපත් පිළිබඳ ආකෘති ඕන තරම්. ඒකෙන් පේන්නේ ග්‍රැෆික් නිර්මාණකරැවන්ටත් මේ දුපත් කතාව දැනිලා තියෙනවා. පහතින් තියෙන්නේ ඒ වගේ නිර්මාණ දෙකක්. 

මීට කාලෙකට කලින් අන්තර්ජාලේ තිබුණා නිවාස සැලසුම්. දැන් නම් ඒවා වැහි වැහැලා. දැන් ටික ටික තියෙනවා කෘතීම දුපත් පිළිබද සැළසුම්. ඉතින් මං හිතන්නේ තව ටික කාලකෙන් මිනිස්සු ඉඩම් බලන්නේ මුහුදේ. මුහුදින් හොද තැනක් බලලා වෙන් කරගෙන එයාලා එයාලාගේ ම දුපතක් පොඩියට හදාගෙන ජීවත් වේවි. පුද්ගලිකත්වය, නිදහස වගේ දේවල් ඕන තරම්. වයසක අය කිහිපදෙනෙක් එක දුපතක පවුල් කිහිපයක් වශයෙන් ජීවත් වේවි. අපේ රටේ වගේ අය නැදැයින් මිතුරන් එක්ක එක දුපතක ඉදීවි. තරැණ අය පෝසත් අය තනි තනිව ඉදිවි.

ලෝකේ හැටි. දිය කිඳුරන් නොවී ඉන්න නම් මේ දුපත් හදන එක ඇත්තක් වෙන්න ඕන. ඒත් ඒ හදන ඒවා සදාකාලික නෑ. අපේ මහ පොළව වගේ ඒවා ස්ථාවර නැ. අපි අපේ බිම අහිමි උනාම තාවකාලික ලැගුම් පොළක් විදිහට මේවා භාවිතා කරයි. පස්සේ  උරගයන් වගේ දියයි ගොඩයි ඉන්න සිද්ධ වේවි. අනික දුපතක් හදා ගන්න බැරි අය, වත්කමක් නැති අය මේ තත්ත්වෙට ඉක්මනින් වැටේවි කියලා අනුමාන කරන්න පුළුවන්.

මට හොඳට ම විශ්වාසයි අර වඳුරා; පරිණාමයේ ඈත දවසක දී අපේ මුල් පුරුක උන ඒ වඳුරා කවමදාකවත් හිතන්න නැතුව ඇති ‘අනේ මං මේ වගේ ලොම් හැලිච්ච බිම දිගේ දුවන සතෙක් වේවි ද’ කියලා. ඉතිං අපි කවදා හරි දියකිඳුරන් වේවි ද මංදා. පීනන්න දන්නේ නැති නාන්න අකමැති සුවහසක් දෙනා වෙනුවෙනුත් මගේ පොළවට මං ගොඩක් ආදරේ නිසාත්  මං තුන් හිතින් ම පතනවා ‘අපිට එහෙම නොවේවා’ කියලා. 


මේ ලිපිය ලියන්න හේතු උනේ මෙන්න මේ ලිපියයි.